Historia naszej szkoły
Placówka mieszcząca się przy ulicy Drewnowskiej 88 jest jedną z najstarszych łódzkich instytutów oświatowych. Jej historia sięga początku lat dwudziestych naszego wieku. W tym okresie w Łodzi było wiele fabryk, pięknych pałaców i kamienic, pobudowano tutaj świątynie różnych wyznań, oraz szpitale, brakowało natomiast gmachów użyteczności publicznej, a szczególnie sieci szkól powszechnych.
Istniejące nieliczne szkoły prywatne, liczące od jednego do czterech oddziałów mieściły się w przystosowanych do tego celu kamienicach. Na szczególne wyróżnienie spośród nich zasługuje projekt szkoły wzniesiony przy ulicy Drewnowskiej, w którym przejawiły się możliwości twórcze inżyniera Wiesława Lisowskiego i sposób wykorzystania fascynujących go form klasycznych. Po wyzwoleniu został znów wykorzystany zgodnie z swym przeznaczeniem jako siedziba łódzkich szkół. Początkowo zamiast trzech przedwojennych szkół w budynku powstała jedna o nazwie - Szkoła Podstawowa nr 25. Do niej dołączono wkrótce XV Liceum Ogólnokształcące. We wrześniu 1986r. władze miasta dołączyły do zespołu szkół na ul. Drewnowskiej Zasadniczą szkołę Włókienniczą ZPB im. J. Marchlewskiego, oddając je do dyspozycji polowe budynku.
W następnym roku po włączeniu Zasadniczej Szkoły Włókienniczej im. Feliksa Dzierżyńskiego placówka liczyła już 30 oddziałów. Rok później gmach opuściło XV Liceum Ogólnokształcące przenosząc się do nowej siedziby na Teofilowie. Mimo to placówka cieszyła się ona dużą popularnością wśród absolwentów szkól odstawowych. Działały w niej różne organizacje młodzieżowe. Ich członkowie pod kierunkiem nauczycieli przygotowywali seminaria, organizowali występy i uroczystości szkolne. Uczniowie brali udział w wielu międzyszkolnych zawodach, imprezach kulturalnych, rajdach turystycznych, uczestniczyli w różnych w różnych konkursach zajmując niejednokrotnie wysokie miejsca.
We wrześniu 1973.r w szkole nastąpiły duże zmiany. Przy Zasadniczej Szkole Włókienniczej otwarto szkolę eksperymentalną - Średnie Studium Zawodowe. Studium liczyło 6 oddziałów o specjalności przędzarz, tkacz i wykończalnik. Absolwenci otrzymywali tytuł robotnik wykwalifikowanego.
Kolejne duże zmiany nastąpiły w roku szkolnym 1982/83. Wykorzystując dobre warunki lokalowe przeniesiono wówczas do budynku szkoły IV Liceum Ogólnokształcące im . Emilii Szczanieckiej. Powołano do życia Zespół Szkół w Łodzi a funkcję dyrektora powierzono mgr Edwardzie Szeflińskiej.
Następne zmiany przyniósł rok 1986. Po opuszczeniu gmachu szkoły przez IV LO podjęto decyzję o połączeniu Zespołu Szkół z ulicy Drewnowskiej z dużą i dobrze rozwijającą się Zasadniczą Szkołą Włókienniczą Przędzalni Czesankowej im. Gwardii Ludowej "Polmerino". Liczyła ona wówczas ponad 210 oddziałów i kształciła pracowników dla wielu zakładów pracy. W ciągu 26 lat swojego istnienia placówka cieszyła się dużą popularnością wśród absolwentów szkół podstawowych. Nauka ze względu na nie wystarczającą ilość pomieszczeń lekcyjnych musiała odbywać się na dwie zmiany.
15 lipca 1991 r. wprowadzono nową nazwę placówki na Zespól Szkół nr 5. Zaczęto stopniowo wprowadzać szkoły licealne, które dawały możliwość uzyskania coraz powszechniej wymaganego wykształcenia średniego ogólnokształcącego lub zawodowego.
W roku 2000 minęło 75 lat od powstania budynku szkoły - szkoły, która przechodziła różne koleje losu, były lata lepsze, zdarzały się również gorsze. W jej murach zdobywały wiedzę dzieci, uczyła się młodzież, uzupełniali wykształcenie dorośli.
Dzisiaj kształcą się tu niejednokrotnie uczniowie, których dziadkowie przekroczyli jej progi w 1925 roku. Najważniejsze dla wychowanków jest jednak to, że szkoła wyposażyła ich w trwałe wartości pozwalające zrealizować dziecięce i młodzieńcze marzenia w dorosłym życiu.
Jest to symetryczny, monumentalny gmach w kształcie litery H. W części frontowej znajduje się portyk wejściowy z czterema kolumnami doryckimi, na których oparty jest balkon. Boczne skrzydła wysunięte są w kierunku ulicy i ogrodu. W budynku mieściło się 36 klas, 2 sale gimnastyczne, biblioteka, sala widowiskowa, pracownie robót ręcznych i praktycznych, natryski oraz gabinet pielęgniarski i stomatologiczny. Ten piękny gmach będący ozdobą i wizytówką miasta, wzniesiony został w latach 1923-1925. Swoją siedzibę znalazła w nim siedmioklasowa Publiczna Szkoła Powszechna im. Bolesława Chrobrego, w skład, której wchodziły trzy szkoły, dwie dla chłopców i jedna dla dziewcząt. Uczniowie wszystkich trzech szkół gromadzili się w każdą niedziele o godz. 9:00 w sali gimnastycznej na drugim piętrze, gdzie odprawiana była wspólnie msza święta. Zajęcia lekcyjne prowadzone były w przestronnych, jasnych, przydzielonej do każdej szkoły salach. Na najniższej kondygnacji uczono zajęć praktycznych. Tam również mieściła się sala widowiskowa gdzie odbywały się niektóre uroczystości szkolne. Wychowanie fizyczne prowadzone było w obu salach gimnastyczny oraz na boisku szkolnym. Wybuch II wojny światowej spowodował zawieszenie zajęć szkolnych. W latach 1939-45 budynek był siedzibą gestapo i żandarmerii.
"Pałacyk Włókniarzy" jak nazwali swoja szkołę jej absolwenci przygotował do zawodu wielu wartościowych ludzi. We wrześniu 1986r. w chwili połączenia obu placówek z ulicy Drewnowskiej i Wróblewskiego powrócono do dawnej nazwy - Zespół Szkół Zawodowych Nr 2 im J. Marchlewskiego. Funkcję dyrektora szkoły obiął mgr Henryk Nowak, który zaczął nowy etap w rozwoju szkoły. Można tylko krótko powiedzieć, że szkoła sprostała przemianom roku 1989 oraz idącym za nimi wymogom lat 90-tych. Odpowiadając na potrzeby rynku pracy zmieniła kierunki kształcenia. W związku z likwidacją wielu zakładów włókienniczych wycofano klasy przygotowujące pracowników tej branży.